Η τραμπάλα

Θα τραμπαλίζομαι ως το φεγγάρι
μ' ένα συρμό ιδεών και gadgets, ν' αρπάξω απ' τη
συσσώρευση της κρατικής εξουσίας λίγη πέτσα
το κατόπι με σάπιους εκδορείς θα με λειάνω τόσο που θα
γλιστρούν στις φλέβες μου τα ουρλιαχτά.
Με δυο ασπιρίνες θα καταπιώ, μαζί, λευκά
κελιά και νόμιμους θανάτους, έγκαιρους
και στο απυρόβλυτο. Σφυγμομέτρηση
για την περάτωση μια ηθικής πορνογραφίας και
μιας μακράν πιο ανήθικης γραφειοκρατίας.
Η γειτονιά μου ζώστηκε από ράγες
-το μυαλό μου επίσης- βαρυγκωμά το
θέαμα και ο πρωτόγονος σεξισμός του
στο μέταλλο. Υπερθέρμανση των ορμών και του
νέου μοντέλου της Miele, ακόμη και τώρα
που τα τίναξε ο εργοδότης
-η εργοδοσία δεν πέθανε... τότε, ναι!-
Τα παιχνίδια μας τελικά φτιαχτήκαν από
χημικά εντόσθια ή ραδιενεργά σωματικά
υγρά ή δεν έχει σημασία.
Ως εκ του αποτελέσματος...
Δηκτικά μηδενικά και μιαν αλφάβητο ανύπαρκτων αισθημάτων
Ο έρωτας απέκτησε τροχιά
κι η ηδονή ταλανίζεται περίεργα σε ζενίθ και ναδίρ
Η υπόκωφη τρομάρα του ανυποψίαστου
αποστάτησε,
ετερονομήθηκε
πια για τα καλά με μια επιχειρηματική συμβουλή: on/off...
-Πόσο χρεώνει ο ουρανός την τραμπάλα;
-Τίποτα
-Ευτυχώς γιατί... γιατί φορτώθηκα με πολλές διαθήκες