Περι εκεχειρίας και άλλων δαιμονίων

Φυσικά οι θεσμοί του παγκοσμιοποιημένου μας χωριού είναι σεβαστοί όπως διακηρύσσουν οι προύχοντες του. Πολύ χρήμα επενδύεται ούτως ή άλλωςσε τέτοιες βαρύγδουπες δηλώσεις. Καλά να μη μιλήσω για κέινο το "παγκοσμιοποιημένο"... Αλλά ποιά παγκοσμιοποίηση? Περι ιμπεριαλισμού πρόκειται και μάλιστα πολυεπίπεδου [πολιτικού, οικονομικού, πολιτισμικού(πολιτισμός του μηδενός καθώς οι εκμεταλευόμενοι σε έναν φάυλο μηδενισμό καταδικάζονται από τους κυρίαρχους)]. Φυσικά η εκμηδένιση των αποστάσεων δεν σημαίνει κάτι για τον άμαχο που εκτείθεται στα βλήματα και στις φλόγες. Του αφήσαν μόνο τα πόδια, μια κουτσή υπόσχεση για κατάπαυση του πυρος και πολλή πολλή συναισθηματική φρασεολογία. Ανάμεσα στην εθνικιστική υστερία ενός εθελόδουλου και στην επίδειξη ισχύος (έτσι απλά, με τις όποιες βέβαια πολιτικές προεκτάσεις) μιας "υπερδύναμης" ποιοι σακατεμένοι πασχίζουν να ζήσουν λίγες στιγμές ακόμη;
Τα γεγονότα του Καυκάσου ήταν ένα δείγμα αυτού που ο Τσόμσκυ είχε αποκαλέσει νέο πόλεμο. Λίγες μέρες, πολλές βόμβες και θύματα, και για γαρνιτούρα διπλωματικές διαπραγματεύσεις. Διαπραγματεύσεις πάνω σε κουφάρια και μέσα στη μπόχα του θανάτου. Αυτός ο πόλεμος συμφέρει περισσότερο. Το ξέρουν. Δοκιμάζουμε τα οπλικά μας συστήματα, η παραγωγή των εργοστασίων όπλων αποφέρει το θεμιτό υπερκέρδος, θα στείλουμε στο τέλος και την κατάλληλη "βοήθεια". Δηλαδή θα συνδράμουμε στην ανοικοδόμηση. Με κατασκευαστικές εταιρίες δικών μας φυσικά συμφερόντων, με πολυκαταστήματα που συμφωνήσαμε από πριν.
Οι συμφωνίες και οι συνθήκες υπογράφονται και οι ηγέτες περίτρανα υπόσχονται ειρήνη. Αλλά που μπορούμε σήμερα να μιλήσουμε για ειρήνη; Πραγματική ειρήνη, όχι ειρήνη με τον μισό προϋπολογισμό στα αμυντικά συστήματα, με καμμένα χωριά αμάχων, με ακέφαλα πτώματα στο δρόμο. Αλλά κυρίαρχοι των λαών, εξουσιαστές ο πόλεμος ΘΑ γίνει ταξικός, ο πόλεμος σας θα γίνει "τσεκούρι στα χέρια μας που πάνω απ' τα κεφάλια σας γυρίζει γυρίζει γυρίζει γυρίζει"*
Και πίσω, μέσα, πάνω από όλα η πλοκή των ειδήσεων αδιάφορα να κρεμάει μετάλλια και πεινασμένα παιδιά σε λαιμούς.

*Κατερίνα Γώγου,Ιδιώνυμο