Δια-λέγοντας

Να λοιπόν τι βγήκε από μια συνομιλία. Ιδιότυπος διάλογος, χωρίς διακριτικά. Τα τεχνικά μας λάθη πολλά. Καθόλου δε με πείραξε. Να 'σαι καλά Αγγελική, εσύ κι η πένα σου.

Έτσι θα το ζήσουμε από δω κι εμπρός

-Διάλογοι στην άκρη της Νύχτας-

Είναι ν΄ απορεί κανείς και ταυτόχρονα όλοι μας

πως μια τόση δα στάλα φως στα εξαντλημένα μας όνειρα

φωτίζει τα πιο κρυφά και

απόμερα σοκάκια της ψυχής. Μα μην ξεγελιέσαι...

θέλει

ώρες άσκοπης και σκόπιμης στοργής να γεμίσεις

τη φωνή σου με τα πιο γλυκά σου θέλω...

κι ύστερα πάλι

θέλω και

μπορώ

όπως ξεσπά η παιδιάστικη σύγχυση μπρος

στο αδιανόητο του κόσμου,

του ώριμου,

τ' ανύπαρκτου...

μη εκεί,

τα βράχια κι έπειτα πάλι φως.

όχι...πάλι αυτό το φως που αψεγάδιαστο αραδιάζει

μύρια όμορφες μα ψυχρές στιγμές...

δωσ’ μου

εκείνο το λάθος που ζέστανε τη θάλασσα όταν πάγωσε ο νους μου…

θα ζυμωθεί στον άνεμο

και στο έμπα του θερισμού

κι έλα

ακόμη να το ζητήσεις με κείνες τις άτσαλες κορδέλες στα μαλλιά

και τ' αθόρυβα βήματα που

χορεύουν

την ευτυχία απ' το "ε" ίσαμε το ''α''.

κι όταν ακόμα

θα ‘ναι εκεί το αταίριαστο του χρόνου

σε κεντημένο ουρανό

θ’ ανταμώσουνε τα όνειρα μας και με άφωνη χαρά

θα λατρεύουν το τίποτα που γέννησε

τα πάντα

ναι…

το αταίριαστο και τούτο το συμπαντικό μας έμβρυο,

το τίποτα κι εμείς μόνο...

ν΄ αλέθουμε,

άφωνα με τη σειρά μας,

τη χαρά κι όποιο μονοπάτι τραβήξαμε από θέληση ή από μοίρα

Η μοίρα γεννά τη θέληση ή η θέληση τη μοίρα...

ότι και να ναι τελικά

την θέληση μου θα στεριώσω και μονοπάτι αντίθετο στο φόβο θα χαράξω,

και αδιάφορα το σύμπαν

θα κοιτάξω,

σε μια μου σκέψη την αύρα της μοίρας σου θα κλείσω

και αθόρυβα

θα διαβώ σε δρόμο από σπασμένες ανάσες

και τσακισμένα θυμιατά…

Όπως χαράζεις

και τσακίζεις

και άφοβα ξεμπροστιάζεις τα σύμπαντα

θα 'μαι δίπλα σου και σ' ότι αδράχνεις

να συγυρνώ τη ματιά σου και… ανοίγεις δρόμους, εσύ η πρωταρχική σταγόνα

και το φως...

Ένα ανεπαίσθητο δάκρυ θα κυλήσει

να μου δείξει πως ακόμα ζω,

πως νιώθω την ανάσα της σιγουριάς σου να γεμίζει τον λαβύρινθο

που οδηγεί στο συλλογισμό μου

και άκαιρα ανοίγει

τις όμορφες κατάρες που μου έδειξαν τη σκιά

εκεί κάτω...

ανασαίνω

τ' αμέτρητα λουλούδια σου και την ευγενική σου γύμνια...

κι εκεί στα κάτω

θέριζε Venceremos και ούρλιαξε για

Πιστεύω σου τη ''μοναξιά'' της Γώγου...

Καληνύχτα... μη κοιμηθείς... ονειρέψου...

...ονειρέψου

την ώρα και τη στιγμή

που εσύ ορίζεις τη φορά...

που οργώνεις σπλαχνικά το άμορφο παιχνίδι...

που τελειώνεις την αρχή....

σε θέλω εδώ, και νομίζω δεν φοβάμαι...

μονάχα θα κοιτώ εμπρός...

καληνύχτα και

σε σένα...

σε σένα που αργά το βήμα σου γοργαινεις...

καλό ταξίδι λοιπόν...