Σάββατο 16 Αυγούστου 2008

Φασισμός και πειθώ

Κάποιοι πρόχειροι στοχασμοί σε ζητήματα σχετικά με μέρος των φασιστικών πρακτικών. Το πεδίο τοποθετήσης των πρακτκών είναι οι συνθήκες προσέγγισης της φασιστικής ιδεολογίας από τους νέους, ή το αντίστροφο. Το σημαντικό κατα κύριο λόγο είναι οι κοινωνικές συνθήκες κάτω από τις οποίες πραγματοποιήται η προσέγγιση, εν ολίγοις η διαδικασία της ταξικής πάλης.
Οι κριτικές όχι μόνο ευπρόσδεκτες...απραίτητες! Επισημάνετε κενά, νέες πτυχές, παρατηρήστε και αναφέρετε λάθη.

Η έντονη ροπή αυτής της νεολαίας σε φασίζοντα ιδεολογήματα. Με τα βλέμματα εγκλωβισμένα σε επικού τύπου αυτό-ικανοποιήσεις δηλαδή. Η τέλεια επιβολή της εξουσίας στην ανθρώπινη ύπαρξη. Μα ποια ύπαρξη; Μετά από τις αλλοτριωτικές διεργασίες που κουβαλά ο φασισμός ο άνθρωπος χάνεται κάπου στην μετάφραση. Μετάφραση του γεγονότος σε φαντασιοπληξία. Ή έντονη θέληση για καθορισμό της πραγματικότητας από βολικές υποθέσεις . Όταν το άτομο φτάνει στο σημείο να αγνοεί τα γεγονότα, το βίωμα, την μέθεξη των αισθήσεων με το υπαρκτό, την αμεσότητα της επαφής με τη δράση πείθεται πως ο προσωπικός του λόγος αυταπόδεικτα χρίζεται ιστορικός λόγος, αιώνιος και αλάθητος. Μα πάνω απ’ όλα η αληθοφάνεια του επιχειρήματος. Λόγος που επιβάλλεται το δίχως άλλο. Λεκτικοί γαργαντούες και υπερβολική χρήση των σημείων στίξης. Όταν η γλώσσα αποκτά λειτουργία φασιστική. Όχι απ’ την φύση της αλλά απ’ την αντίληψη κάποιων για τα πράγματα.
Η σημασία του απειλητικά κινούμενου χεριού. Η συμβολή του στην έγκριση του επιχειρήματος. Η τελευταία δεν είναι πλέον μόνο το αποτέλεσμα της λογικής επεξεργασίας του λόγου. Είναι η νηνεμία που ακολουθεί την φορτισμένη ιεροτελεστία της πειθούς όπως χρησιμοποιείται απ’ τους ινστρούχτορες του 21ου αιώνα, τους πεφωτισμένους σωτήρες των μαζών . Και η κατάσταση αυτή είναι τόσο ευπαθής, που το παραμικρό ταρακούνημα του ατόμου στο πλαίσιο της πειθούς, της πειθούς όπως λειτουργεί ώστε να εκβιάζει συνειδήσεις, το φυλακίζει στο προβαλλόμενο ιδεολόγημα. Αυτή την τάση των σύγχρονων ανθρώπων εκμεταλλεύονται ως ένα βαθμό οι νεοναζιστικές και φασιστικές ιδεολογίες. Η αδυναμία του ανθρώπου να χειριστεί επιχειρήματα ώστε να αντικρούσει άλλα και ο εκβιασμός, στην ουσία, των (δήθεν) δημοκρατικών κοινωνιών ώστε να απολιτικοποιηθούν οι μάζες με την δικαιολογία ό,τι κάτι τέτοιο είναι πλέον αναχρονιστικό και άτοπο προσφέρουν ανεμπόδιστα τον νου στις παντός είδους «επιδιορθώσεις». Η αποστασιοποίηση από τα κοινωνικά και πολιτικά δρώμενα συνεπάγεται την καταστολή της πολιτικο-κοινωνικής ύπαρξης του ανθρώπου. Δεν εννοώ την τυφλή υποταγή στο status quo της τυποποιημένης συμμετοχής(του πιθηκισμού και της τηλε-ένταξης, τηλε-δράσης) ή της αξιωματικά λειτουργώσας πολιτικής συνείδησης. Την αδράνεια και την υποκριτική ενεργητικότητα εκμεταλλεύεται ο φασισμός και υφέρπει σε πλήθος εκφάνσεων της κοινωνικής και προσωπικής ζωής. Ας αναλογιστεί κανείς την σημασία που αποκτά σε συγκεκριμένες συνθήκες η εξακρίβωση της ανωτερότητας, η αυτοπραγμάτωση μέσω αυτής και στη συνέχεια η έντονη επίδειξη και εφαρμογή των πρακτικών της. Η απεμπόληση της λογικής, ή ακριβέστερα η ποικιλοτρόπως παραποίηση της, κάνουν τους ανθρώπους εξαιρετικά δεκτικούς σε αντιλήψεις οι οποίες δεν συλλαμβάνονται ως προς τον αντικατοπτρισμό τους στα παντός είδους γίγνεσθαι, αλλά σύμφωνα με την διαισθητική προσέγγιση των πραγμάτων και την συναισθηματική τέρψη που προσφέρουν.
Οι ενστάσεις μου ως προς την εκμετάλλευση του λόγου από αυταρχικά ιδεολογήματα επικεντρώνεται στην τακτική νοηματοδότησης των λέξεων, κατά κύριο λόγο, και στη συνέχεια στις συντακτικές επιλογές, στον χρόνο αποκάλυψης του «νέου» νοήματος μιας λέξης, στην σημασία που δίνεται κάθε φορά στην επικύρωση της δεδομένης διαφοροποίησης του νοήματος των λέξεων συγκριτικά με τις σταθερές που υιοθετούνται αυτόματα πριν κάθε διάλογο. Ο ομιλητής που διαλέγεται με στόχο τον δόλο του άλλου , συνειδητά η ασυνείδητα ανάλογα με το αξίωμα του( υποστηρικτής, ταγός της δεδομένης παράταξης, ιδεολόγος που απλά συνεισφέρει κτλ), αφήνεται στην δικτατορία της συγκυριακής νοηματοδοσίας των λέξεων. Δεν πρόκειται να παρεκκλίνει. Επιζητά την σύγχυση( με όποιο τίμημα), όπως αναφέρθηκε πιο πάνω, των συλλογισμών στους οποίους αναπόδραστα οδηγείται κάθε αφελής και «συγκαταβατικός» συνομιλητής. Από κει και πέρα το μόνο που χρειάζεται ο τελευταίος είναι ένα «σπρώξιμο» εν ίδει ιδεαλιστικού εντυπωσιασμού, έχοντας πάντα ως άξονα την εκμετάλλευση των κενών γνώσης του λόγου που χαρακτηρίζει αυτόν τον (γι’ αυτό) συγκαταβατικό και αφελή συνομιλητή του προπαγανδιστή του τάδε ιδεολογήματος.
Το δυνατό χαρτί είναι η αδυναμία των πλατιών μαζών να κατανοήσουν τα λεκτικά νοήματα, η δεκτικότητα στον έξωθεν καθορισμό του κάθε λεκτικού περιεχομένου, η ραθυμία (προϊόν αλλοτρίωσης) για στοχασμούς περί του περιεχομένου αυτού των λέξεων. Ας μη προσπαθήσει κανείς να αντιληφθεί ως εικόνα το παραπάνω λογικό σχήμα. Διότι δεν πρόκειται περί πεπερασμένων προσωπικών πράξεων. Στοχασμός εν προκειμένω είναι η συλλογική προσπάθεια κατανόησης της γλωσσικής πραγματικότητας και τελική ερμηνεία της βάσει συγκεκριμένων επιδράσεων και σταθερών.

Παρασκευή 15 Αυγούστου 2008

Δια-λέγοντας

Να λοιπόν τι βγήκε από μια συνομιλία. Ιδιότυπος διάλογος, χωρίς διακριτικά. Τα τεχνικά μας λάθη πολλά. Καθόλου δε με πείραξε. Να 'σαι καλά Αγγελική, εσύ κι η πένα σου.


Έτσι θα το ζήσουμε από δω κι εμπρός

-Διάλογοι στην άκρη της Νύχτας-


Είναι ν΄ απορεί κανείς και ταυτόχρονα όλοι μας

πως μια τόση δα στάλα φως στα εξαντλημένα μας όνειρα

φωτίζει τα πιο κρυφά και

απόμερα σοκάκια της ψυχής. Μα μην ξεγελιέσαι...

θέλει

ώρες άσκοπης και σκόπιμης στοργής να γεμίσεις

τη φωνή σου με τα πιο γλυκά σου θέλω...

κι ύστερα πάλι

θέλω και

μπορώ

όπως ξεσπά η παιδιάστικη σύγχυση μπρος

στο αδιανόητο του κόσμου,

του ώριμου,

τ' ανύπαρκτου...

μη εκεί,

τα βράχια κι έπειτα πάλι φως.

όχι...πάλι αυτό το φως που αψεγάδιαστο αραδιάζει

μύρια όμορφες μα ψυχρές στιγμές...

δωσ’ μου

εκείνο το λάθος που ζέστανε τη θάλασσα όταν πάγωσε ο νους μου…

θα ζυμωθεί στον άνεμο

και στο έμπα του θερισμού

κι έλα

ακόμη να το ζητήσεις με κείνες τις άτσαλες κορδέλες στα μαλλιά

και τ' αθόρυβα βήματα που

χορεύουν

την ευτυχία απ' το "ε" ίσαμε το ''α''.

κι όταν ακόμα

θα ‘ναι εκεί το αταίριαστο του χρόνου

σε κεντημένο ουρανό

θ’ ανταμώσουνε τα όνειρα μας και με άφωνη χαρά

θα λατρεύουν το τίποτα που γέννησε

τα πάντα

ναι…

το αταίριαστο και τούτο το συμπαντικό μας έμβρυο,

το τίποτα κι εμείς μόνο...

ν΄ αλέθουμε,

άφωνα με τη σειρά μας,

τη χαρά κι όποιο μονοπάτι τραβήξαμε από θέληση ή από μοίρα

Η μοίρα γεννά τη θέληση ή η θέληση τη μοίρα...

ότι και να ναι τελικά

την θέληση μου θα στεριώσω και μονοπάτι αντίθετο στο φόβο θα χαράξω,

και αδιάφορα το σύμπαν

θα κοιτάξω,

σε μια μου σκέψη την αύρα της μοίρας σου θα κλείσω

και αθόρυβα

θα διαβώ σε δρόμο από σπασμένες ανάσες

και τσακισμένα θυμιατά…

Όπως χαράζεις

και τσακίζεις

και άφοβα ξεμπροστιάζεις τα σύμπαντα

θα 'μαι δίπλα σου και σ' ότι αδράχνεις

να συγυρνώ τη ματιά σου και… ανοίγεις δρόμους, εσύ η πρωταρχική σταγόνα

και το φως...

Ένα ανεπαίσθητο δάκρυ θα κυλήσει

να μου δείξει πως ακόμα ζω,

πως νιώθω την ανάσα της σιγουριάς σου να γεμίζει τον λαβύρινθο

που οδηγεί στο συλλογισμό μου

και άκαιρα ανοίγει

τις όμορφες κατάρες που μου έδειξαν τη σκιά

εκεί κάτω...

ανασαίνω

τ' αμέτρητα λουλούδια σου και την ευγενική σου γύμνια...

κι εκεί στα κάτω

θέριζε Venceremos και ούρλιαξε για

Πιστεύω σου τη ''μοναξιά'' της Γώγου...

Καληνύχτα... μη κοιμηθείς... ονειρέψου...

...ονειρέψου

την ώρα και τη στιγμή

που εσύ ορίζεις τη φορά...

που οργώνεις σπλαχνικά το άμορφο παιχνίδι...

που τελειώνεις την αρχή....

σε θέλω εδώ, και νομίζω δεν φοβάμαι...

μονάχα θα κοιτώ εμπρός...

καληνύχτα και

σε σένα...

σε σένα που αργά το βήμα σου γοργαινεις...

καλό ταξίδι λοιπόν...

Πέμπτη 14 Αυγούστου 2008

Προαναγγελία φοβερή και τρομερή

Ανταμώσαν οι γραφές μας και ταιριάξανε, δηλαδή μ' εμένα ταιριάξανε. Έτσι χωρίς πολλή σκοτούρα. Θα το 'χουμε και το πόνημα. Σήμερα, αυριο...

Η τραμπάλα

Θα τραμπαλίζομαι ως το φεγγάρι
μ' ένα συρμό ιδεών και gadgets, ν' αρπάξω απ' τη
συσσώρευση της κρατικής εξουσίας λίγη πέτσα
το κατόπι με σάπιους εκδορείς θα με λειάνω τόσο που θα
γλιστρούν στις φλέβες μου τα ουρλιαχτά.
Με δυο ασπιρίνες θα καταπιώ, μαζί, λευκά
κελιά και νόμιμους θανάτους, έγκαιρους
και στο απυρόβλυτο. Σφυγμομέτρηση
για την περάτωση μια ηθικής πορνογραφίας και
μιας μακράν πιο ανήθικης γραφειοκρατίας.
Η γειτονιά μου ζώστηκε από ράγες
-το μυαλό μου επίσης- βαρυγκωμά το
θέαμα και ο πρωτόγονος σεξισμός του
στο μέταλλο. Υπερθέρμανση των ορμών και του
νέου μοντέλου της Miele, ακόμη και τώρα
που τα τίναξε ο εργοδότης
-η εργοδοσία δεν πέθανε... τότε, ναι!-
Τα παιχνίδια μας τελικά φτιαχτήκαν από
χημικά εντόσθια ή ραδιενεργά σωματικά
υγρά ή δεν έχει σημασία.
Ως εκ του αποτελέσματος...
Δηκτικά μηδενικά και μιαν αλφάβητο ανύπαρκτων αισθημάτων
Ο έρωτας απέκτησε τροχιά
κι η ηδονή ταλανίζεται περίεργα σε ζενίθ και ναδίρ
Η υπόκωφη τρομάρα του ανυποψίαστου
αποστάτησε,
ετερονομήθηκε
πια για τα καλά με μια επιχειρηματική συμβουλή: on/off...
-Πόσο χρεώνει ο ουρανός την τραμπάλα;
-Τίποτα
-Ευτυχώς γιατί... γιατί φορτώθηκα με πολλές διαθήκες

Περι εκεχειρίας και άλλων δαιμονίων

Φυσικά οι θεσμοί του παγκοσμιοποιημένου μας χωριού είναι σεβαστοί όπως διακηρύσσουν οι προύχοντες του. Πολύ χρήμα επενδύεται ούτως ή άλλωςσε τέτοιες βαρύγδουπες δηλώσεις. Καλά να μη μιλήσω για κέινο το "παγκοσμιοποιημένο"... Αλλά ποιά παγκοσμιοποίηση? Περι ιμπεριαλισμού πρόκειται και μάλιστα πολυεπίπεδου [πολιτικού, οικονομικού, πολιτισμικού(πολιτισμός του μηδενός καθώς οι εκμεταλευόμενοι σε έναν φάυλο μηδενισμό καταδικάζονται από τους κυρίαρχους)]. Φυσικά η εκμηδένιση των αποστάσεων δεν σημαίνει κάτι για τον άμαχο που εκτείθεται στα βλήματα και στις φλόγες. Του αφήσαν μόνο τα πόδια, μια κουτσή υπόσχεση για κατάπαυση του πυρος και πολλή πολλή συναισθηματική φρασεολογία. Ανάμεσα στην εθνικιστική υστερία ενός εθελόδουλου και στην επίδειξη ισχύος (έτσι απλά, με τις όποιες βέβαια πολιτικές προεκτάσεις) μιας "υπερδύναμης" ποιοι σακατεμένοι πασχίζουν να ζήσουν λίγες στιγμές ακόμη;
Τα γεγονότα του Καυκάσου ήταν ένα δείγμα αυτού που ο Τσόμσκυ είχε αποκαλέσει νέο πόλεμο. Λίγες μέρες, πολλές βόμβες και θύματα, και για γαρνιτούρα διπλωματικές διαπραγματεύσεις. Διαπραγματεύσεις πάνω σε κουφάρια και μέσα στη μπόχα του θανάτου. Αυτός ο πόλεμος συμφέρει περισσότερο. Το ξέρουν. Δοκιμάζουμε τα οπλικά μας συστήματα, η παραγωγή των εργοστασίων όπλων αποφέρει το θεμιτό υπερκέρδος, θα στείλουμε στο τέλος και την κατάλληλη "βοήθεια". Δηλαδή θα συνδράμουμε στην ανοικοδόμηση. Με κατασκευαστικές εταιρίες δικών μας φυσικά συμφερόντων, με πολυκαταστήματα που συμφωνήσαμε από πριν.
Οι συμφωνίες και οι συνθήκες υπογράφονται και οι ηγέτες περίτρανα υπόσχονται ειρήνη. Αλλά που μπορούμε σήμερα να μιλήσουμε για ειρήνη; Πραγματική ειρήνη, όχι ειρήνη με τον μισό προϋπολογισμό στα αμυντικά συστήματα, με καμμένα χωριά αμάχων, με ακέφαλα πτώματα στο δρόμο. Αλλά κυρίαρχοι των λαών, εξουσιαστές ο πόλεμος ΘΑ γίνει ταξικός, ο πόλεμος σας θα γίνει "τσεκούρι στα χέρια μας που πάνω απ' τα κεφάλια σας γυρίζει γυρίζει γυρίζει γυρίζει"*
Και πίσω, μέσα, πάνω από όλα η πλοκή των ειδήσεων αδιάφορα να κρεμάει μετάλλια και πεινασμένα παιδιά σε λαιμούς.

*Κατερίνα Γώγου,Ιδιώνυμο

Τετάρτη 13 Αυγούστου 2008

Στο έβγα του καλοκαιριού

Εκεί που ετοίμαζα κι εγω αποσκευές και μυαλό για την αναχώρηση έρχεται καμαρωτή καμαρωτή η αναβολή. "Αργότερα". Και στο αργότερα κολλάει μόνο η βροχή, η μυρωδιά του βρεγμένου χώματος, τα θολά τζάμια. Εγώ ήθελα ήλιο και βόλτες και καθαρό ουρανό με όλη του την αστρική φορεσιά. Κι οσο προχωράμε ξεθωριάζουν όλα τους και μένει ο τρύγος και το καζάνι. Εδώ που κόλλησα ο αέρας είναι βαρύς και κάθεται "στα πρησμένα λαιμά μου" που λέει κι η γιαγιά. Αλλά οι εποχές τελειώνουν κι αρχίζουν πάλι. Μοναχά οι άνθρωποι αλλάζουν κάπου στο ενδιάμεσο.

Νέοι Χώροι

Να λοιπόν το τόλμημα. Κι αυτό γιατί απορούσα πως και τι και αν. Ώσπου άφησα τις απορίες, ως κι αυτές εμένα, και με κάμποσα μαγικά κλικ παίρνω κι εγώ το ηλεκτρονικό μερίδιο που μου αντιστοιχεί. Ο τίτλος. όχι δεν μπορώ να συλλάβω τον καστοριαδικό στοχασμό, σε καμία περίπτωση. Ως τίτλος κάνει τη δουλειά του. Προσδιορίζει απλώς έναν ακόμη χώρο του ανθρώπου. Το τεχνικό μέρος του όλου εγχειρήματος θα με παιδέψει κάπως, είναι σίγουρο. Αλλά και τα άλλα του μέρη δεν θα με παιδέψουν λιγότερο. Επομένως παράπονο κανένα. Τώρα στην δικτυακή μας διαδρομή. Παρατηρώντας και ξορκίζοντας.