Κωδικοποιημένες προσδοκίες

Μέρες με περρίσια ραστώνη στα ανυποψίαστα και άλοτε στα (πολύ) υποψιασμένα βλέμματα. Χιόνι... η ζάχαρη-άχνη στους κουραμπιέδες. Πάγος... σε ποτήρια με αλκοόλ. Αντίξοες το λοιπόν οι καιρικές συνθήκες. Απο συνήθεια η από κάποια ενύπαρκτη τάση επαναληπτικότητας. Και γω (όχι που θα με ξεχνούσα!) καθηλωμένος. Πάλι, ναι πάλι. Αλλά για λόγω σοβαρό αυτή τη φορά. Μια τομή... άστα να πάνε. Και συν της άλλης απορρημένος αναγνώστης της πραγματικότητας. Μα τούτη κρύβεται καλά, μαζί με την τελευταία λέξη της, η άτιμη. Μέσα σ' όλα και η γιορτινή οικογενειακή ατμόσφαιρα. Πάνε και οι χειμωνιάτικες εικόνες με τα ατελείωτα λευκά τοπία και την γαλήνη τους(όμως κάποτε βαριανασαίνουν θάνατο κι ακόμη η αρία φυλή λευκή είναι. Το ιδανικό είναι φύσει αποτυχημένο μάλλον.
Μια σούπα μ' όλες τις μυρωδιές. Κι αν εν τέλει βρωμάνε οι λέξεις λιγάκι αστισμό συγχωρήστε με σύντροφοι. Απλώς "λυγίζω προς την άλλη το ραβδί..."*

*Παραπομπή στον Λένιν